p 12 december afgelopen jaar heeft ’t Rijpje een tuinder verloren, Willem Blom was tuinder in hart en nieren. Hij was altijd hard aan het werk, waarbij hij veel hulp kreeg van zijn vrouw Ina en de kinderen. Op jonge leeftijd ging hij al bij de vrijwillige brandweer van St. Maarten. Hij had een druk sociaal sportleven met voetbal en zaalvoetbal, met vaak een gezellige derde helft. Wielrennen, schaatsen, skiën, vrijwilliger op de buurtbus en schouwmeester bij het waterschap. Dol op zijn kinderen en kleinkinderen, dit liet hij niet met veel woorden merken maar wel met alles wat hij voor ze deed. Helaas stonden de laatste twee  jaar van zijn leven in het teken van ziekte. Hij heeft ontzettend moedig geknokt om zo lang mogelijk bij zijn gezin te blijven. Zijn kinderen omschreven hem als een doorzetter, loeisterk, behulpzaam, gezellig, veel humor, betrokken, een trotse opa, maar bovenal was hij voor hen een lieve vader.

ls oudste in het gezin werd Jan op 10 februari 1928 in Kalverdijk geboren en groeide samen met zijn broer en vijf zussen op in Tuitjenhorn.  De lagere school volgde hij op Kerkbuurt, daarna de tuinbouwschool in Hoorn en vervolgens ging Jan het leger in. Hij heeft geholpen tijdens de watersnoodramp in 1953. De angst voor storm is daarna altijd wel bij hem gebleven. Hij trouwde met Bets Roozendaal en samen  kregen ze  vier kinderen. Jan runde een tuindersbedrijf aan de Terpweg. Veel werken, het lekker buiten zijn en de vrijheid hebben, maar ook altijd wel de zorg van “wat zullen we nu”, “wat zijn de prijzen” en “wat voor weer wordt het morgen”? Toen hij het bedrijf wat kon los laten was er meer ruimte voor vakanties en genoot hij van fietsen, langlaufen, biljarten, puzzelen, potje ski-boën  en de krant. De ziekte Parkinson kreeg helaas invloed op zijn leven. Thuis wonen ging niet meer waarna hij liefdevol werd opgevangen in Magnushof waar hij zijn rust vond en op 3 december overleed.

illy was een zorgzame, gastvrije, belangstellende, attente, bescheiden vrouw. Ze was een harde werker en kende de uitspraak “je handen laten wapperen” als geen ander. Ze was een sociale vrouw en waarvan alle vier  de kinderen wisten dat ze altijd klaar stond met een kopje thee. Deze vier moesten soms ook wel wat ruimte maken – want er gingen af en toe veel makke schapen in het hok – want iedereen mocht blijven eten en slapen. Ze was een sterke vrouw, die niet gemakkelijk kon spreken over emoties die haar in het leven hebben gevormd. Ze hield niet van het oordelen en veroordelen en onderstreepte dat vaak met bekende spreekwoorden. Ze stond open voor iedereen, was sociaal en hield van veel reuring. Ze ging elke dag wandelen door Tuitjenhorn of naar Warmenhuizen. Weer of geen weer, ze ging een rondje. Vaak kwam ze dan even bij een van de kinderen aan  voor een praatje. Helaas is Willy  op 27 november aan haar laatste wandeling begonnen.

arie overleed op 92 jarige leeftijd. Haar wereld was anders geworden, heel klein. De dingen die ze jaren wist, waren weg uit haar geheugen. Ze raakte stukje bij beetje alles kwijt door de ziekte van Alzheimer. Ze raakte alles kwijt, de tijd, wat ze lekker vond, alles en soms hadden de kinderen het gevoel dat ze ook hen niet meer herkende. Langzaam aan verdwenen personen, een voor een, en de laatsten zijn de eersten.

Ze ging terug naar de tijd tot voor haar huwelijk met Jan Boekel in 1946. Een huwelijk met drie kinderen waar hard gewerkt moest worden, maar het geluk centraal stond.

Door de ziekte ging ze terug naar haar kinderjaren met haar ouders en broers en zussen. De laatste jaren was ze helemaal terug naar haar jeugd. Kalverdijk, Tuitjenhorn en Warmenhuizen werden haar  totaal onbekend. Terug naar haar jeugd, terug naar het tuinpad van haar vader

91 jaar geleden werd op 22 oktober de wieg van Martinus Besteman en Alie Schilder gevuld met een wolk van een dochter,  Agatha Margaretha, vernoemd naar haar Tante Grietje. Ze noemden haar Aat.

Aat was een bijzonder kind dat met iedereen vriendschap sloot, Bets Filmer was haar beste vriendin. De schoolrapporten zeggen veel over haar, voor rekenen kreeg ze een negen, voor geschiedenis een redelijk dramatische twee. gedrag was een zes en  ijver een zeven, ze was plat gezegd een dondersteen.

De gedachte dat via een stevige verkering de jonge vrouw aan de man diende te komen, viel bij Aat op onvruchtbare bodem. Als vrijgezel was het leven een feestje. Thuis woonde ze genoeglijk samen met  Alie en Piet,  later alleen met Piet, en tenslotte de laatste zeven jaar solo. Na een nare val kwam ze niet meer op krachten. Met alle liefde omringd verliet  zij het leven waar zij zo aan hechtte.

Geboren in Venhuizen, gestudeerd aan de Tuinbouwschool in Hem, vervolgens via de Bloembollenvakschool te Bovenkarspel opgegroeid tot een echte bollenkweker in een groot gezin van 13 kinderen.

In 1970 getrouwd en al  snel hadden ze een gezin met vier kinderen . Door de uitbreidingsplannen van het bedrijf moest er worden verhuisd naar Valkoog. Als kers op de taart werd Ben geboren, wat hadden ze het voor mekaar. Een lieve vader en als veilingmeester wist hij vele tonnen bij elkaar te praten.

Op zijn laatste stekkie in Sint Maarten genoot hij van de prachtige tuin, zijn kas voor de vroege piepers, de mooie volière voor zijn vogeltjes, van Sint Boys zijn voetbalclub en bovenal zijn elf kleinkinderen. Na een zware operatie volgde er op 6 juni  een hersteloperatie. Vol vertrouwen ging hij dit tegemoet. Op het nieuws werden al flinke waarschuwingen afgegeven voor een stormachtige en onstuimige dag. En dat werd het. Het overlijden van Piet kwam als een donderslag bij heldere hemel

Geboren in Catrijp als  eerste dochter uit een groot gezin. Thuis hadden ze een bakkerij waar ze veel moest helpen, haar  taak was om voor iedereen alle boterhammen te smeren en dat waren er nogal wat.

Ze kreeg verkering met Ben de Cock en maakte mooie uitstapjes op de fiets en later op de motor. Ze trouwden en gingen wonen in Zuid-Schermer waar de eerste 2 kinderen werden geboren. In de strenge winter van 62-63 verhuisden ze naar een boerderij in  Stroet waar veel werk verricht moest worden en het gezin compleet werd met nog 2 dochters.

Ze stond altijd klaar voor iedereen, was actief als handwerk moeder, ging mee op schoolkamp en buitenshuis heeft ze vele jaren in het Ziekencomité gezeten. Ze bracht maaltijden rond voor Tafeltje Dekje, deed de telefoondienst voor Graag Gedaan en paste graag op haar kleinkinderen. De laatste twee jaar heeft ze in het Sint Jozefpark gewoond. Daar werd ze goed verzorgd door haar man, haar  gezin en de zusters van Sint  Jozefpark.

Werd op 5 augustus 1930, 2 maanden te vroeg geboren. Niet al te groot en dat is hij altijd gebleven, klein maar dapper. Hij kreeg verkering met Gre Stam, ze trouwden in 1962 en kregen 2 kinderen. Hij werkte op de akker van het  familie bedrijf. Behalve kool verbouwden ze ook irissen, ui, andijvie, haver, tarwe  en koolzaad. Zo werd het risico gespreid. Dan kon een slecht jaar weer worden opgevangen. Waar ook het financiële risico mee werd  gespreid was de komst van” de Ligthof” in 1975 op het stuk land achter hun huis.

Hij was een actief vrijwilliger voor o.a. De onderlingehulp, Uitvaartvereniging Sint. Barbara, Tafeltje Dekje, de Soos, de Aftrap en graag gedaan.

Jammer genoeg werd hij ziek en  zoals hij ook tijdens zijn leven de regie  in eigen hand hield wilde hij tijdens  zijn ziekte ook graag bepalen hoe en wat er moest gebeuren, maar wel op zijn eigen bescheiden manier.

Jo werd geboren op 4 maart 1923 al oudste dochter van het gezin Ligthart. Ze hielp haar moeder in de huishouding en volgde de naaischool in Schagen. Op 18 jarige leeftijd koos ze haar eigen weg en behaalde haar Ooievaartje op de kraamopleiding.

Tijdens een verhuizing ontmoete ze kapelaan Ettinger . Hij werd tot pastoor benoemd in de Lijnden en Jo werd zijn huishoudster.  Ze was een goede gastvrouw en kon lekker koken. Ze verzorgde niet alleen de pastorie, maar tevens waste en streek ze de alben en altaarkleden voor de kerk, verzorgde de bloemen en luidde de kerkklok. Na zijn overlijden zocht ze een baan buitenshuis en werkte voor de Rabobank.

In 1994 keerde ze terug naar Tuitjenhorn. Daar wilde ze graag haar  rol als ondersteunende oudste zus blijven vervullen. Ze was een vrouw die graag onafhankelijk wilde blijven maar moest later met moeite toelaten dat ze door andere verzorgd moest worden. Jo’s liefste wens ging in vervulling door  te overlijden in haar eigen huis en in haar eigen bed.

an Broersen groeide met zijn tweelingbroer Cees op in een liefdevol gezin. De mannen waren 2 handen op 1 buik maar totaal verschillend van elkaar. Cees is tekenleraar geworden en Jan werd handelaar.  Leren zag hij niet zo zitten, hij stopte met school en ging bij zijn vader werken. Zijn passie lag in de aardappel en groente handel. In 1972 op een gezellige vrijgezellen avond leerde hij Truus kennen. Ze trouwden en na 6 jaar huwelijk werd John geboren. Het gezin was compleet toen ze Marloes gingen ophalen uit het verre Brazilië. Hij genoot van reizen, uitjes, klaverjassen, fietsen, puzzelen, de tuin en zijn kas. Het vrijwilligerswerk voor de kerk en het van Blankendaelpark en niet te vergeten zijn kleinkinderen. Na een kort maar hevig ziekbed heeft hij het leven los moeten laten.  Zijn kinderen namen afscheid met de woorden dat zij zich geen betere vader hadden kunnen wensen, Zijn ongekende vertrouwen in hen heeft ze gevormd tot wie ze nu zijn.

as een man van weinig woorden maar waar hij wel veel over vertelde waren zijn drie grote hobby’s . Zijn werk bij noorderkwartier wat hij 33 jaar heeft gedaan en waar ze zeer tevreden over hem waren. De voetbal in Dirkshorn waar hij de laatste jaren verzorger van het 2e elftal was en hij in September nog een mooi nieuw trainingspak had gekregen en de biljard club op de vrijdag avond. Als hij zich ergens voor inzette dan ging dat ook voor de volle 100%. Ondanks een zware darmoperatie ging het de laatste tijd juist zo goed met Johan. Maar toch kwam daar abrupt een eind aan, wat voor iedereen maar zeker voor zijn vader een grote schok was. Met wat hulp was hij net bezig om zijn huis wat op te knappen en super trots was hij op zijn andere auto. Wat dan ook heel jammer is dat hij er zo kort van heeft kunnen genieten. De enige troost die wij kunnen vinden, is dat wij denken dat je moeder je met open armen daar boven heeft ontvangen.

Afgelopen januari overleed Corrie Karsten. Moeder Corrie. Ze wisten meteen, het zal nooit meer hetzelfde zijn zonder haar….Haar leven begon in Warmenhuizen als oudste van 12 kinderen. Ze heeft heel wat afgezorgd voor haar broertjes, zusjes en in het huishouden maar ook ging ze mee het land op om aardappelen te rooien. Ondanks de angstige tijd van de oorlog heeft ze een mooie jeugd gehad. Ze ging naar de naaischool. Ze heeft in haar leven de wereld in de rondte genaaid…..wie heeft er niet één van haar mooie zakjes…..?! En toen kwam Jan Karsten in haar leven en na 5 jaar verkering gingen ze wonen op de Sportlaan in Tuitjenhorn. Al snel kwam de ooievaar en bracht 8 kinderen en met zijn tienen hebben ze heel wat avonturen beleefd. Toen Jan in 2005 overleed bleef Corrie alleen achter en ondanks veel aanloop kon dat nooit wennen. Het gemis aan hem was groot. Het is een troost dat ze nu weer samen zijn.

et het overlijden van Jacob Kruijer is er zomaar ineens een tijdperk afgesloten. Jakob was de laatste bewoner op Koorndijk 25 van de generatie Kruijer. Een gastvrije plek waar de koffie altijd klaar stond, gekaart werd en vele voetbalwedstrijden werden bekeken. Opgegroeid als tuinder wist hij heel goed zijn moestuin te verzorgen waar vele familie en buren van mochten  meegenieten. Zijn  buren waren onmisbaar en hartverwarmend was het dan ook hoe de hele familie Kamp de verzorgende taak op zich nam. Deze band werd zo hecht dat hij door hen als Opa werd genoemd en beschouwd. Jakob was veel te vinden op het voetbalveld, in de kroeg voor een potje biljarten en bij Mats voor een helpende hand op het hoveniersbedrijf. De voordeur van Koorndijk 25 is voorgoed gesloten door het overlijden van Jakob Kruijer.

iek is geboren op 14 augustus als tweede kind in een gezin van 5. Al jong moest hij zijn vader helpen op het land, buiten zijn vond hij heerlijk. Op 19 jarige leeftijd ging hij in dienst waar hij een geweldige tijd heeft gehad. Handballen was zijn passie, later ging hij ook training geven aan de jeugd, werd scheidsrechter en zelfs voorzitter van de club. Met zijn broer ging hij in de kool, ging uiteindelijk alleen verder, trouwde met Marijke. Ze gingen wonen  op het ‘t Rijpje , waar hun 3 zoons werden geboren,  beter bekend als de Daltons. Ze kregen er 2 schoondochters bij. Niek is nog naar Nieuw-Zeeland gegaan op bezoek bij een van zijn zoons. Hij genoot erg van zijn kleinkinderen, zn allesie. Zijn zoon nam het bedrijf over, in het begin deden ze het samen maar naarmate zijn gezondheid afnam werd het werk te zwaar, dat was moeilijk te accepteren. Hij wilde tot het einde toe thuis blijven en dit is door de zorg van Marijke gelukt, op 9 november is hij overleden.

eboren in 1928 in Waarland, als jongste van een groot gezin waar het geen vetpot was in de crisisjaren voor de oorlog, maar waar wel veel lol was. Na de oorlog ontmoette ze Jaap waar ze later mee trouwde. Ze kregen 7 kinderen en ze was altijd thuis voor haar kinderen. Dat ze kinderen wat groter waren gingen ze af en toe op vakantie met bus of vliegtuig, wat ze erg gezellig vond vooral met de medereizigers als er ‘s avonds nog ergens gedanst kon worden. Ze verhuisden naar de Koorndijk waar ze heerlijk hebben gewoond. Een zwarte bladzijde was het overlijden van Marga maar ze wist het leven toch weer op te pakken. Na een beroerte was ze wat meer aan huis gekluisterd, ze durfde niet meer te fietsen maar Jaap probeerde haar toch de deur uit te krijgen op een tandemfiets, maar ze was tevreden thuis. Ze was tot op het laatst altijd blij als haar kinderen en kleinkinderen langskwamen en ze was oprecht geïnteresseerd in hun verhalen. Na een periode dat ze wel heel erg ziek was knapte ze toch weer op, ze was sterker dan iedereen dacht, maar na een zware hersenbloeding overleed ze op 7 november op 87 jarige leeftijd.

p jonge leeftijd verloor ze haar ouders, maar samen met de vier zussen hebben ze zich nog goed weten te redden, Op latere leeftijd ging ze in de kost en daar ontmoette ze haar man, ze trouwden en gingen in Kalverdijk wonen, ze kregen drie kinderen, Ze leefden eenvoudig maar waren tevreden. Haar man zorgde voor de kost en zij voor het gezin, zoals het gewoon was in die tijd. 17 jaar terug na dat haar man overleed verhuisde ze naar het Sint Jozefpark, naar een mooi opgeknapt, warm huisje dicht bij de winkels. Zo leefde ze rustig en tevreden, af en toe een koppie bij de buurtjes of op de fiets naar zus Annie en naar de handwerkclub in het grote huis. Ze was altijd aan het sokken breien. Eind vorig jaar werd ze ziek, ze kon niet meer behandeld worden, hier had ze vrede mee. Ze heeft het gedragen zonder een klacht. Op 3 oktober een week na haar 88e verjaardag, waar ze nog een heerlijk gebakje heeft gegeten is ze overleden in haar eigen bed in haar eigen huisje. Zoals ze het zelf heeft gewild zo is het ook gebeurd.

ees is geboren in Kerkbuurt op een tuinders bedrijf waar hij opgroeide met zijn vader, moeder, zus en twee broers. Cees ging werken bij zijn vader in de bollen. In Warmenhuizen leerde Cees Ida Bommer kennen, smoor verliefd, maar Cees werd voor een jaar uitgezonden naar Suriname. De liefde hield stand. Elize en kleine Jan werden geboren. Veel verdriet was er toen kleine Jan kwam te overlijden. Het derde kind Jan werd geboren. Cees was een rustige, stoere bescheiden man, die zijn vrouw, zijn kinderen Elize en Jan, de kleinkinderen Bas en Eline op handen droeg. Had zelfs nog een cadeautje voor zijn ongeboren achterkleinkind. Thuis was het ook altijd gezellig, iedereen was altijd welkom. een potje kaarten, een gulden in de pot en daar weer wat leuks van doen. Cees werd opgenomen in Magnushof. En daar knapte hij wonderbaarlijk op. Hij had het daar naar zijn zin, maar het verblijf daar deed hem ook veel verdriet , wilde terug naar huis naar moeders want die miste hij. De laatste weken was hij bewust met zijn afscheid bezig. Cees, we missen je bonjour

am is geboren in Kalverdijk, als 6e kind in een gezin van 8 kinderen. Al vroeg moest hij meehelpen op het land, hij was echter geen tuinder, maar ging varen op de wilde vaart, later ging hij werken bij firma de Nijs tot hij met de vut ging. Na zijn trouwen gingen hij samen met zijn vrouw aan de Bogaersstraat wonen waar hun 2 zonen werden geboren, ze hoefde nooit naar de speeltuin, want die stond al in de achtertuin. Sam hield ook erg van muziek, jaren heeft hij op de fanfare gezeten, de muziek stond altijd bij hem aan, hij was een gezelschapsmens, hield van kaarten en biljarten en een bakkie drinken. Ook van fietsen hield hij erg, elke dag een rondje op de elektrische fiets, heen ga je terug moet je. Sam kreeg te horen dat hij ziek was, hij bleef positief en klaagde nooit. Langzaam ging hij achteruit en uiteindelijk is hij op 16 juli rustig heen gegaan.

iet is geboren op 15 april 1928. Hij groeide op in een gezellig gezin, vader, moeder, Zus, Jan, Niek , Piet en Marie. Het was crisistijd,toch een mooie tijd waarin hard gewerkt moest worden.Na de lagere school ging hij werken op de akker,het was zijn lust en zijn leven trots op het familiebedrijf . Na de oorlog kwam de opgaande tijd en samen met zijn broers en hun vader werkten zij in het bedrijf. In 1964 trouwde Piet met Nel uit Warmenhuizen. Dat was riskant in die tijd. Samen kregen ze 3 kinderen, Margriet, Jan en Peter. Zij hadden een mooie jeugd. Piet gaf zijn kinderen veel vrijheid en verantwoording. Piet was een zeer tevreden en niet veeleisende man. Ook oordeelde hij niet. Klaagde nooit, het ging altijd best. Margriet overleed op 22 jarige leeftijd, een zware wissel op het hele gezin. Ze pakten de draad weer op. Margriet was levenslustig en zou niet gewild hebben dat het gezin” bij de pakken ging neerzitten”. De kinderen kwamen ook in het bedrijf. Hij werd de trotse opa van zijn kleinkinderen Marieke en Pieter. Piet kwam graag bij zijn zussen Zus en Marie. Langzaam vervielen zijn krachten en zijn geheugen. Hij kon de woorden niet meer vinden… kwam nog wel dagelijks op het bedrijf maar is naar Magnushof gegaan, een zeer zware beslissing. Piet, je hebt een hoge leeftijd bereikt, we gaan je enorm missen. De groeten aan Margriet.

e is geboren als 3e kind in een gezin van 12 kinderen, als 10 jarige ging ze werken bij tante Marie op de boerderij in Tuitjenhorn en ging daar in de kost, op deze plek aan de dorpsstraat is ze na haar trouwen gaan wonen en ze hebben daar hun hele werkzame leven doorgebracht, ze kregen 7 kinderen en die zijn daar opgegroeid. Naast het huishouden deed ze veel op de boerderij, ze was altijd bezig. Ze hield van netjes, als huis, tuin en erf schoon en opgeruimd waren dan gaf dat haar veel voldoening. Later zijn ze aan de Delftweg gaan wonen, na het overlijden van haar man werd het daar te groot  en verhuisde ze naar het Sint Jozefpark. Het verlies van haar dochter Kitty en haar man hebben haar diep geraakt maar ze ging door, ze had een rotsvast geloof in Maria dat was haar kompas, vooral in haar laatste weken heeft ze daar veel kracht uit geput. Vlak voor haar 90 ste verjaardag kreeg ze te horen dat het niet goed met haar ging, maar ze wilde het feestje halen om te vieren maar ook om afscheid te nemen. Het werd een speciale middag. 7 dagen later op 11 mei is ze overleden.