lie Groot-Bruin

Alie haar levensreis begon in een groot gezin van elf kinderen in Heiloo. Na haar trouwen in 1963 gingen ze wonen op ‘t Rijpje waar haar vijf kinderen geboren werden. Ze genoot erg van  haar kinderen en was gek op haar kleinkinderen. Ze cijferde zichzelf altijd weg, stond voor iedereen klaar, niet klagen en niets vragen. Ze had af en toe een zetje nodig om ergens heen te gaan, maar als ze er dan was, dan genoot ze volop, zoals bv bij de handwerkclub.

Ook gingen ze jaren op vakantie naar de caravan in Groningen, eerst samen met haar man en nadat hij in 2010 overleed ging ze zelf weer autorijden en met de auto naar Groningen samen met haar geliefde kleinkinderen.

Ze was een echt familiemens, met Kerstmis en Sinterklaas was het altijd feest met haar befaamde slaatje en oliebollen.

De laatste twee weken lag ze in het ziekenhuis. Zelf voelde ze al dat ze het niet ging redden en kon ze maar moeilijk haar kinderen en kleinkinderen loslaten. Ze heeft nog van iedereen afscheid genomen en op 7 februari is ze overleden.

an-Gerrit Dekker

Jan-Gerrit is geboren op 21 februari 1958 in Krabbendam als tweede in een gezin van vier. Een mooi gezin waar moeder het huis draaiende hield en vader een kraanbedrijf aan het opzetten was.

Na de lagere school wilde hij meteen bij zijn vader gaan werken maar dat mocht nog niet, eerst wat leren maar dat vond hij niets, maar hij behaalde zijn diploma en hij kon op de kraan. Hij moest in dienst, al probeerde hij daar onderuit te komen maar dat lukte niet. In dienst haalde hij zijn vrachtwagen papieren, was het toch nog ergens goed voor.

Jan–Gerrit hield erg van uitgaan en zo kwam hij Karin tegen. Ze gingen wonen in Tuitjenhorn en kregen drie kinderen en inmiddels vijf kleinkinderen.

Later is zijn kraanverhuurbedrijf geïntrigeerd in K Dekker Bedrijf. Jan-Gerrit was iemand van de werkvloer en niet van het vergaderen. Hij was een belangrijke verbindingsman tussen het kantoor en de projecten buiten.

Thuis was hij een echte familie man, gek van kinderen en kleinkinderen. Op vrijdag het “half zessie”, samen de week doornemen aan de keukentafel. Samen de kermisborrel, het voetbal kijken en analyseren.

De laatste periode was hij heel ziek, veel zieker dan hij liet merken en Jan-Gerrit overleed op 1 januari. Wat zullen ze jou, de opper Dekker missen.

imon Oudhuis

Bij de geboorte van Sam overleed zijn moeder en bleef zijn vader achter met tien kinderen en daarom werd hij thuisgehaald, zoals je dat toen noemde, bij zijn oom en tante in Tuitjenhorn. Met de schoolvakantie ging hij terug naar zijn vader, broers en zussen, waar hij middelpunt was van het gezin. Op zijn twaalfde werd definitief besloten dat hij bij zijn oom en tante bleef wonen. Toen hij ouder werd nam hij het tuindersbedrijf over van zijn oom maar daar lag niet helemaal zijn hart in. Toen kwam de kans om er een vakantiepark op de beginnen “Oase”.

Sam was een gelovige man en een trouw kerkganger, ook ging hij naar hervormde en gereformeerde diensten in omliggende dorpen.

Hij was een bijzondere man, had uitgesproken ideeën , principes en meningen. Je moest van goede huize komen om hem van het tegendeel te overtuigen en vaak was dit een kansloze missie.

Hij bleef als enigste over van het grote gezin. Langzaam vielen zijn krachten weg en op 12 december  heeft hij zijn verjaardag nog gevierd met veel mensen, waarna hij op 30 december rustig is ingeslapen.

Adrianus Johannes Cornelis

e broer van mijn vader Sjaak zei al eens: In Arie is alles aan talent van de twee families gestopt en voor de andere broers en zussen was nog een restje over. Zo was hij onderwijzer, bestuurder, speelde hij piano en orgel, was hij dirigent, glazenier, pottenbakker, tegelschilder, timmerman, tuinman, vogelaar. Maar vooral was hij broer, man, vader en een fantastische opa.

Lees verder →

astoor Jan Berkhout

Pastoor is opgegroeid in de Rijp in een gezin met tien kinderen. Na school ging hij werken in de Bijenkorf. Daar kwam hij erachter dat hij meer had met emoties dan met omzet en hij besloot Theologie te gaan studeren om priester te worden. Hij werkte in verschillende parochies en kwam tenslotte in Volendam terecht, waar hij bekend werd  door de Nieuwjaarsbrand waar hij veel uitvaarten leidde en de families van de slachtoffers begeleidde. Met troost en aandacht stond hij klaar voor wie hem nodig had. Een kwetsbare herder die vanuit zijn eigen kwetsbaarheid oog had voor de menselijke maat.

Zijn hulp na de ramp in Volendam leverde hem veel waardering op maar had ook zijn schaduwzijde. Na deze periode kroop het verdriet bij hem naar binnen en kreeg hij een burn-out.

Daarna is hij nog pastoor geweest in Breezand en later is hij twaalf bij ons in Tuitjenhorn onze Pastoor geweest, maar Volendam liet hem niet los. Zijn gezondheid begon hem in de steek te laten en hij verhuisde naar Huizen. Hier is hij op 78 jarige leeftijd overleden. Hij was er altijd voor anderen.

HUIZEN

Pastoor Jan Berkhout is dinsdagnacht overleden. Hij kreeg landelijke bekendheid na de cafébrand in Volendam in de nacht van 31 december 2000 op 1 januari 2001 waarbij 14 mensen de dood vonden.

Voor onze parochie heeft Pastoor veel betekend.  Een hartelijke, open en ruimdenkende man die gedurende elf jaar onze Pastoor was.  In maart dit jaar nam hij met een groot feest afscheid.

Hij werd in 2006 benoemd tot ridder  in de Orde van Oranje Nassau. Pastoor is overleden in het verzorgingshuis in Huizen waar hij het laatste half jaar woonde. Hij is 78 jaar oud geworden.

Klik op onderstaande link om de rouwkaart te downloaden:

Jan Berkhout rouwkaart

rien is geboren op 7 februari 1929 in een ijskoude winter als vijfde dochter in het gezin.

Na de lagere school ging ze werken bij de familie Zomerdijk in Eenigenburg. Daar leerde ze Andries kennen, helaas werd hun verkering niet goedgekeurd door haar ouders en werd ze naar een ander gezin gestuurd. Maar door bemiddeling van Pastoor mochten ze toch trouwen. De kinderen kwamen en ze had haar handen vol aan het huishoudelijk werk en het grote gezin, iedereen hielp mee. De kinderen groeiden op, kregen verkering, trouwden en de kleinkinderen werden geboren.

Andries stopte met zijn bedrijf en ze verhuisden met de jongste drie naar Tuitjenhorn. Andries overleed toen Trien 59 was. Peter woonde gelukkig nog thuis, dat gaf haar veel steun. Ze kreeg wat meer tijd voor haar hobby s, zwemmen, yoga en handwerken voor de welfare. In 2015 verhuisde ze naar het Sint Jozefpark waar ze zich snel op haar gemak voelde. Na de ziekenzalving is ze rustig ingeslapen op 20 december 2018.

aap was na de lagere school als tuinderszoon voorbestemd om ook dat beroep uit te oefenen, maar eerst werd Jaap uitgezonden naar Nederlands Indië waar hij als kok heeft gewerkt. Terug in Nederland had hij weinig zin om op de akker te gaan, maar hij moest toch weer aan de gang.

Hij kreeg verkering, trouwde en ging in Kalverdijk wonen waar hij een huis met een stukje land erbij had, waar het hard werken was. Al snel na hun huwelijk kwamen de kinderen 7 stuks in totaal. In de zomer hield hij van tulpen kweken,  favoriet was Rosario, wat later op hun huis aan de Koorndijk kwam te staan. Hij was trots op zijn kinderen en blij dat ze altijd bij hem op bezoek kwamen.

Na het overlijden van zijn vrouw zorgden zijn dochters voor hem, maar de regie hield hij graag in handen. Het harde werken had zijn tol geëist van zijn lichaam, maar hij kon nog lang blijven fietsen en later met de booster op pad. Jaap bleef goed op de hoogte van alles wat zijn interesse had. Op 91 jarige leeftijd overleed hij op 12 december 2018.

arla is geboren op 17 augustus 1967 in Dirkshorn als middelste van 3 kinderen. Op haar 17^e ging ze voor 3 maanden als Au Pair naar Amerika om in een gezin op de kinderen te passen. Ze kreeg verkering  en ging samenwonen is Schagen. De laatste 17 jaar werkte ze bij Ten Boekel en Bakker, waar ze zich erg thuis voelde. Het overlijden van haar vader en moeder heeft grote impact op Carla gehad. Ze was een echt gevoelsmens. Betrokken bij haar familie. Haar neefjes en nichtjes waren haar oogappeltjes en ze waren gek op haar. Carla hield van tuinieren, foto`s verzamelen en sporten. Ze zat van jongs af aan al op handbal. Na 3 moeilijke jaren had ze haar geluk weer gevonden in de liefde, maar dit heeft maar 4 maanden mogen duren. Wat altijd blijft zijn de mooie herinneringen welke we van jou hebben en de mooie foto’s die jij hebt gemaakt.

ochter van Jan Karsten en Corrie Karsten Pronk. De hechtheid van het bestaan. Judy nam het leven en genoot van de talloze dingen, de grote dingen maar ook zeker had ze oog voor de kleine dingen. Haar kleurrijke leven, haar humor en luchtigheid. Als ze iets in haar hoofd had, gebeurde dat ook. Zo heeft ze voor 25 gulden een pak beschuit opgegeten zonder te drinken en waardoor ze op zaterdagavond een avondje uit kon. Wie kan dit? Het is niet te beschrijven wat ze voor haar nabestaanden heeft betekend, hoe ze gemist wordt. Judy kon dit zelf wel goed beschrijven in haar gedichten. Sterke moeders, sterke dochters en Judy was sterk. Sterk als haar zusjes. Tot het einde is ze haar eigen weg gegaan zoals ze altijd heeft gedaan. Gevormd door het leven, haar muzikaliteit, creativiteit, dystonie, haar mooie gezin. Haar man Berry en de kinderen Gijs, Sophie en Lieve. Sterk in de tijd in Suriname. Op 53 jarige leeftijd is Judy veel te vroeg van ons heengegaan .

na  werd geboren op 15 september 1946 in t Rijpje, dochter van Piet Blom en Marie Groot. Ze was de zevende uit een gezin met dertien kinderen.  Op de kermis ontmoette ze  Joop Schabbing. Ze trouwden en gingen wonen in Julianadorp.  dochter Esther en zoon Norbert kwamen. Na 14 jaar wilde Ina  terug naar de familie.  Ina ging graag op vakantie, maar ze was ook altijd weer heel blij als ze met de auto Tuitjenhorn  in reden. Daar kon Ina zo genieten van de gezelligheid , de kleine dingen en de mensen om haar heen. Ze was een echt mensen mens. Tijdens haar leven  genoot ze van de handbal, was ze Akela bij de gidsen,  zong ze in het koor D`Cymo  en deed ze vrijwilligerswerk in het Sint Jozefpark.  Ina was gek op haar kleinkinderen, Gijs, Jip, Kas, Arno en Danichio. Lekker kleuren, verven, puzzelen en spelletjes doen. Het kon haar niet gek genoeg.  In oktober 2017 werd bij haar darmkanker geconstateerd.  We gaan er voor, zei ze. Zoveel aanloop, zoveel kaartjes . Gelukkig heeft ze een paar weken voor haar overlijden haar 50 jarig huwelijksfeest nog kunnen vieren, zo ook een etentje met het hele  gezin aan het strand. Dagen met een gouden randje.

at was ze lief, wat was ze ons lief. Afra Blom Kruijer , geboren op 14 april 1930 dochter van Pieter Kruijer en Guurtje Blankendaal. Het gezin bestond uit negen jongens en twee meisjes. Het was een gezellig en  liefdevol gezin, waar altijd wel wat te doen was. Samen zingen met Annie Buter als de Nachtegaaltjes tijdens de feesten voor de Indiëgangers. Ze trouwde met Theo Blom en hadden een liefdevol huwelijk. Ze kregen een groot gezin, waar liefde en aandacht was voor iedereen en , waar veel mogelijk was . Afra was  zelf creatief, zelfstandig en inventief. Zo haalde ze haar rijbewijs,  opdat ze zelf  naar Thea op bezoek kon gaan. De kleinkinderen kwamen en ze was een trotse oma. Samen met Theo verhuisde ze naar het Sint Jozefpark waar ze een goede tijd heeft gehad. Eerst samen met Theo en daarna samen met de kinderen, de verzorging en de buren. Na een liefdevolle verzorging in Zuyderwaert is Afra rustig ingeslapen.

nnie is geboren op  14 augustus 1931 in Waarland . Het was armoe troef. Zo ging  ze samen met ome Cor houtsprokkelen langs de spoorlijn. Ze ging werken op een atelier en verzorgde haar ouders die naar Tuitjenhorn verhuisden. Ook diende ze daar in het bejaardentehuis. Annie trouwde met Cor Veldboer en samen kregen ze twee zonen Dik en Ton. Cor werd al vroeg ziek en Annie hielp mee het gezin draaiende te houden. Ze haalde met lof haar ondernemers papieren en ze begonnen een klein bedrijfje.  Haar droom om samen met haar gezin naar Canada te gaan realiseerden ze. Cor overleed in 1977. Later ontmoette Annie haar levenspartner Piet Buter en met hem heeft ze 25 jaar mooie jaren gehad. Opa Piet overleed toen Annie met twee kleinkinderen op reis was in Canada. Reizen deed ze graag. Zo heeft ze een mooie reis gemaakt  met  Ton en Roos naar China. Voor de  kleinkinderen was ze geen knuffel oma maar wat heeft ze van ze genoten, wat waren ze belangrijk voor haar. Samen hebben ze veel gedaan. Kamperen, ijsjes eten, uitstapjes naar de harddraverij, fietsen. Haar laatste reis is nu begonnen. Rust zacht Annie.

int Maarten, 18 april 2018.  De overlijdenskaart van Jan begint met de volgende tekst. Met liefde heb je voor ons geleefd en gezorgd. Nu moeten we met veel verdriet afscheid nemen van mijn innig geliefde man en onze lieve, zorgzame vader en opa Jan Duister. Op 82 jarige leeftijd is overleden Jan Duister. Het is intussen alweer een paar maanden verder, maar de pijn verzacht niet .Eigenlijk is het nu leren leven met dit enorme verlies. Steun zoeken en steun vinden bij elkaar. Jan is altijd een voorbeeld geweest in hoe trouw en loyaliteit aan zijn gezin hoort te zijn. Het gezin heeft samen vele leuke en waardevolle momenten gekend  De ouders  stonden altijd voor de kinderen klaar,  ondanks het feit  dat de kinderen  hun  weleens een klein beetje kopzorgen bezorgden. Zoals zijn zoon Mike  zo mooi verwoordt: Ik zal er daarom ook alles aan doen mijn beloftes aan pa te kunnen waarmaken! Ik en mijn gezin missen jou pa….maar zullen je nooit vergeten!

o lang samen, zo verbonden met elkaar, wat zal het stil worden. Zus  ( Afra )is geboren op 2 februari 1919. Bijna 100 is Zus geworden. Zus was de oudste van het gezin van Jan Pronk en Agie Blankendaal. Zij kreeg nog drie broers en één zus Marie De crisisjaren hebben haar mogelijk gekneed. Zij was eenvoudig en had weinig voor zichzelf nodig. Zus kwam aan huis bij de mensen om  kleding te maken en te  herstellen. Het was een vrij bestaan. Later ging ze werken bij het naaiatelier  en bij het ECN. Zus had in haar leven veel op met haar familie, vrienden en kennissen. Ook  had ze veel op met de zwakkere en ziek en zeer.  Mooie jaren heeft ze gehad, samen met Marie en Niek in het Sint Jozefpark, het pretpark. Kaarten en visites afleggen met Marie. Zus en Marie hadden altijd praat en stonden vooral zeer positief in het leven. Zus was altijd erg recht door zee,  ze was eerlijk. Tezamen met haar West-Friese dialect kon zij altijd mooi uit de hoek komen en mensen aan het lachen maken. En zij genoot daar zelf ook van. Op haar 96^ste stopte zij met zwemmen. Op de vraag, hoe word je zo oud was haar antwoord:  “ Je nergens wat van aantrekken”.

udolf Wessel Visser is geboren op 11 oktober 1948 in IJmuiden. Hij werd Arts algemene geneeskunde, Homeopathie en Orthomoleculaire geneeskunde in Santpoort – Zuid en Den Helder. Bijna drie  jaar geleden verhuisde hij met zijn vrouw Gerda naar Tuitjenhorn. Hij was toen al ernstig ziek maar wilde niet dat dit bekend zou worden; want een dokter is immers toch nooit ziek?! Vastbesloten ging hij iedere keer de strijd aan totdat het echt niet meer ging en hij moest toegeven dat dit gevecht niet te winnen was. Op 8 februari 2018 is hij rustig voor altijd heengegaan. Voor zijn gezin laat hij een grote leegte achter, want samen klinkt zo gewoon, samen werken, eten, slapen, lachen, lopen, zwijgen, koffie drinken en nog zo veel meer. Allemaal heel gewoon. Totdat de dood een eind maakt aan samen en niets meer het zelfde is. Wat nog rest zijn de foto’s, de beelden, zijn boeken en de herinnering.

nnie werd geboren in Sint Maarten op 24 mei 1928. Ze groeide op met vier broers maar wat was ze blij en trots toen ze op elf jarige leeftijd nog een zusje kreeg. In het huishouden was ze moeders steun en toeverlaat met huishoudelijk werk. Ze trouwde in 1965 met Cor Buter en ging op Tuitjenhorn wonen waar Ard en Martien zijn geboren. Wat genoot ze van de tuin achter het huis als alles weer bloeide in het voorjaar en ze spendeerde daar vele uren in. Ze had haar vaste clubjes voor het wandelen, zwemmen, klaverjassen, rummi kuppen en koffie drinken. Voor de familie was ze het centrale aanspreekpunt en wist altijd alle nieuwtjes. In 1999 overleed Cor en kwam ze er alleen voor te staan. De kinderen, familie en vrienden stonden altijd voor haar klaar, al was het maar om te helpen voor een dutje en datje, een koppie en een praatje, een telefoontje of een luisterend oor. Getroffen door een herseninfarct overleed ze op 11 januari in haar eigen vertrouwde omgeving.

p 12 december afgelopen jaar heeft ’t Rijpje een tuinder verloren, Willem Blom was tuinder in hart en nieren. Hij was altijd hard aan het werk, waarbij hij veel hulp kreeg van zijn vrouw Ina en de kinderen. Op jonge leeftijd ging hij al bij de vrijwillige brandweer van St. Maarten. Hij had een druk sociaal sportleven met voetbal en zaalvoetbal, met vaak een gezellige derde helft. Wielrennen, schaatsen, skiën, vrijwilliger op de buurtbus en schouwmeester bij het waterschap. Dol op zijn kinderen en kleinkinderen, dit liet hij niet met veel woorden merken maar wel met alles wat hij voor ze deed. Helaas stonden de laatste twee  jaar van zijn leven in het teken van ziekte. Hij heeft ontzettend moedig geknokt om zo lang mogelijk bij zijn gezin te blijven. Zijn kinderen omschreven hem als een doorzetter, loeisterk, behulpzaam, gezellig, veel humor, betrokken, een trotse opa, maar bovenal was hij voor hen een lieve vader.

ls oudste in het gezin werd Jan op 10 februari 1928 in Kalverdijk geboren en groeide samen met zijn broer en vijf zussen op in Tuitjenhorn.  De lagere school volgde hij op Kerkbuurt, daarna de tuinbouwschool in Hoorn en vervolgens ging Jan het leger in. Hij heeft geholpen tijdens de watersnoodramp in 1953. De angst voor storm is daarna altijd wel bij hem gebleven. Hij trouwde met Bets Roozendaal en samen  kregen ze  vier kinderen. Jan runde een tuindersbedrijf aan de Terpweg. Veel werken, het lekker buiten zijn en de vrijheid hebben, maar ook altijd wel de zorg van “wat zullen we nu”, “wat zijn de prijzen” en “wat voor weer wordt het morgen”? Toen hij het bedrijf wat kon los laten was er meer ruimte voor vakanties en genoot hij van fietsen, langlaufen, biljarten, puzzelen, potje ski-boën  en de krant. De ziekte Parkinson kreeg helaas invloed op zijn leven. Thuis wonen ging niet meer waarna hij liefdevol werd opgevangen in Magnushof waar hij zijn rust vond en op 3 december overleed.

illy was een zorgzame, gastvrije, belangstellende, attente, bescheiden vrouw. Ze was een harde werker en kende de uitspraak “je handen laten wapperen” als geen ander. Ze was een sociale vrouw en waarvan alle vier  de kinderen wisten dat ze altijd klaar stond met een kopje thee. Deze vier moesten soms ook wel wat ruimte maken – want er gingen af en toe veel makke schapen in het hok – want iedereen mocht blijven eten en slapen. Ze was een sterke vrouw, die niet gemakkelijk kon spreken over emoties die haar in het leven hebben gevormd. Ze hield niet van het oordelen en veroordelen en onderstreepte dat vaak met bekende spreekwoorden. Ze stond open voor iedereen, was sociaal en hield van veel reuring. Ze ging elke dag wandelen door Tuitjenhorn of naar Warmenhuizen. Weer of geen weer, ze ging een rondje. Vaak kwam ze dan even bij een van de kinderen aan  voor een praatje. Helaas is Willy  op 27 november aan haar laatste wandeling begonnen.