eertruida

Ze is geboren in Tuitjenhorn op een boerderij als oudste van 6 kinderen. Ze had daar een geweldige jeugd met veel gezelligheid. Toen ze een jaar of 20 was ontmoette ze haar man. In 1955 trouwden ze en gingen op het Rijpje wonen, waar zijn hun 4 kinderen geboren zijn.

Ze was altijd heel lief en zorgzaam voor haar gezin en veel gezelligheid in huis. Ze was af en toe wel streng, maar met de jaren werd dat minder.

3 keer per jaar gingen ze een dagje weg met het gezin 1 dag naar het Pettemer meer, 1 dag naar het strand en 1 dag naar de klimduin.

Nadat de kinderen uitvlogen gingen ze samen dagjes fietsen naar Heemskerk of Den Helder

Ze gingen ook vakantie vieren in eigen land en later ook naar het buitenland daar genoten ze erg van.

Helaas overleed haar man in 2004 na een ziekbed van anderhalf jaar, ze heeft hem altijd verzorgd die tijd en miste hem erg na zijn overlijden. Nadat ze niet meer zelfstandig kon wonen verhuisde ze naar de Trambaan in Nieuwe Niedorp, waar ze in huiselijke kring werd opgenomen.

Thijs is geboren op 13 december 1925 aan de Dorpstraat in Tuitjenhorn als oudste van 6 kinderen. Na de lagere school ging hij 1 dag in de week naar de tuinbouwschool en de rest werkte hij bij zijn vader.

Op zijn 19e ging hij studeren bij de Salesianen van Don Bosco met de bedoeling om missionaris te worden. Een eer om hier heen te mogen, maar ook zware tijden omdat hij niet de kwaliteiten had voor deze studie. Vooral de talen kon hij niet goed, het West-Fries ging hem wel goed af, helaas zat dat niet in het pakket. Na 10 jaar gestudeerd te hebben was het klaar, terug naar huis en de volgende dag stond hij alweer op het land.

Hij kreeg verkering met Ank Karsten en in 1958 zijn ze getrouwd. Ze gingen wonen in een nieuw huis, helemaal in het toen afgelegen Rijpje. Ze kregen vijf kinderen.

Ze hadden niet veel, maar ze waren samen sterk. Hij kreeg last van zijn rug en ging over van akkerbouw op glasbouw. Samen hebben ze veel werk verzet. Ook toen de kassen werden verhuurd aan Bejo.

Vele kilometers heeft hij gefietst na zijn werkzame leven. Hij zag niemand, maar hij vond het prachtig.

Ze verhuisden naar de Manusveert en hij fietste elke dag naar zijn oude stekje aan de Rijperweg.  Toen dat niet meer ging, verhuisden ze naar St Jozefpark en hier hebben ze heerlijk gewoond.

De gezondheid ging achteruit. Hij is bediend door pastoor Tilma in bijzijn van zijn hele gezin. Dat vond hij heel mooi.

Via Magnushof verhuisden ze samen naar de Bron in Schagen. Daar begon hij aan zijn laatste reis.

Op zijn 97^e gaf hij in een speech aan heel dankbaar te zijn dat hij dit mocht meemaken met zijn mooie vrouw en zijn kinderen. 5 mooie mannen waar 5 mooie vrouwen bij kwamen met 9 kleinkinderen en 3 achterkleinkinderen. Allerlei karakters, die als het er op aankomt elkaar steunen, samen sterk zijn, en zo is het gegaan, zei hij.

inie

Tinie is op 3 februari geboren in Warmenhuizen als 5^e in een gezin van 10, 5 jongens en 5 meiden.

Ze runde het gezin samen met haar broer Klaas. En ze was de oogappel van haar vader, hij noemde haar Tiensjen.

Ze trouwde in 1966 met Piet Blokdijk en kregen 2 kinderen, Mats en Angelique.

Samen met Piet hebben ze 10 jaar de Cocobar in Warmenhuizen gehad, waar ze mooie tijden gekend hebben. Later gingen ze terug naar Kalverdijk, waar ze een nieuw huis hadden met koeien en schapen.

Tinie werkte 25 jaar bij de thuiszorg en paste met heel veel liefde op haar kleinkinderen.

Piet werd ziek en ze heeft de zorg voor hem op zich genomen. Zelf kreeg ze longkanker, waarvan ze genas.

December 2022 is ze in het ziekenhuis beland, de kanker was weer terug, maar nu overal.

29 december kwam ze weer thuis op Kalverdijk 20, moegestreden, ze kon niet meer, de dag daarna is ze overleden.

De laatste periode… we doen geen levensloop, maar door de verhalen ontstond er toch een levensloop, die jou gevormd heeft, die de kinderen en kleinkinderen vormt.

Hoe je opgroeide op de boerderij met je broers, je was een moederskind. Je ging leren, ontmoette Ria, trouwde en vertrok naar Dronten. Je gaf daar je gezin, je werk en je politieke carrière vorm.

Verhalen over hoe sterk je was, hoe je eindeloos kon houthakken.

Heel indrukwekkend voor een kind, hoe je ons met 1 hand kon optillen, hoe je verbonden was met de natuur om je heen, de tuin, de zee en hoe je ging schaatsen als het kon.

Maar ook gesproken over hoe Meneer Parkinson ongevraagd het leven met jou kwam delen en je gaf het een plek in je leven. Je paste je met grote bewondering steeds weer aan, aan de nieuwe situatie. Je bleef het mooie en waardevolle zien, bleef genieten en je klaagde nooit.

Verhalen over hoe je mensen voor je wist te winnen met je charme, je pretogen, je glimlach.

Een man om van te houden, en wat was het makkelijk om van je te houden, je verlangde niets, genoot van elk samenzijn met de mensen die je dierbaar waren en was dankbaar voor alle liefde die op je pad kwam.

at

Wat is het snel gegaan. 23 oktober vierde Aat nog haar 88^e verjaardag. Ze begon erg af te vallen en werd zwakker. Na onderzoek kwam uit dat ze uitgezaaide kanker had. We hoopten nog op een mooie tijd. Het werden helaas maar 4 weken.

Aat is geboren op 23 oktober 1934 op Kalverdijk in een gezin van 7 kinderen. Ze verhuisden naar een boerderij aan de Dorpsstraat in Tuitjenhorn. Daar hebben ze ook de oorlog meegemaakt. Ze hadden het niet slecht, moeder bakte zelf brood en ze hadden kaas en yoghurt van de koe.

Ze kon goed met naald en draad omgaan en heeft op de modevakschool in Arnhem gezeten waar ze op kamers woonde. Later heeft ze op de naaischool in Langedijk gewerkt en daarna begon ze haar eigen naaischool in het Pastronaat, nu het Ahoj.Ze kreeg verkering met Rein en na 6 jaar trouwden ze in 1962. Ze gingen wonen aan de Dorpsstraat waar ze altijd gewoond hebben. Ze kregen 2 kinderen en later nog 2 kleinkinderen.

Aat heeft jaren op het kerkkoor gezeten en ook koperpoetsen en schoonmaken hier in de kerk.

Op 1 maart waren ze 60 jaar getrouwd en dat is nog mooi gevierd in het Ahoj. We dachten dat ze wel 100 zou worden maar helaas.

Wat hadden we het mooi samen, bedankt voor alle

na

Moge er in God volop licht zijn voor: Ina Strooper-Borst

Ina is geboren op 14 januari aan de Dorpsstaat in Tuitjenhorn in een gezin van 8 kinderen. Ze groeide op op een boerderij en daar was het aanpakken geblazen.

Ze had graag willen doorleren, maar was nodig op de boerderij of bij familie als er iemand werd geboren.

In 1958 trouwde ze met Ris en had genoeg aan haar eigen gezin, waar 5 kinderen geboren werden. Ze hield veel van reizen, maar kreeg vader Ris vaak niet mee.

In 1985 kochten ze het huis van opa en oma Borst, weer terug op haar geboorteplek. De kinderen vlogen uit en ze kreeg meer tijd voor haar hobby’s, handwerken, fietsen, de tuin en helpen met de schapen.

Niet alles was rozengeur en maneschijn. Het overlijden van Edith en later Ris was een grote klap. Ze pakte het leven weer op met behulp van haar gezin en vrienden.

Nadat ze haar heup brak werd het steeds moeilijker om het huis en de tuin bij te houden. Ze kreeg hulp, maar wilde niet afhankelijk zijn. Verhuizen naar St Jozefpark viel haar zwaar. Ze wist dat het beter was, maar ze miste de ruimte om haar heen.

Na verloop van tijd kreeg ze het er naar haar zin. Na weer een heupbreuk en ziekte werd ze nog minder mobiel totdat ze op bed belande. Er was steeds 1 van de kinderen of kleinkinderen bij haar, wat nog mooie gesprekken met elkaar gaf.

De koek was op, een mooi leven gehad, ze zou het zo weer overdoen. Ze wilde naar Ris. Goede reis, het is goed zo.

ose

José van Mastrigt- van der Vliet

José is geboren op 6 november 1955 als enig kind van het echtpaar van der Vliet-Zijp in Sint Maarten. Op haar 12e werd ze aangereden door een auto en verbrijzelde haar been. Ze hield hier een enorme angst voor auto’s aan over. Ze heeft later wel haar rijbewijs gehaald maar durfde daarna niet zelf te rijden.

In 1975 ontmoette ze Huib in de André bar in Schagen. Al snel moest Huib in dienst en hij dacht: ‘dan is het wel snel over’, maar de verkering bleef aan, ook na een jaar in Duitsland.  Ze hebben elkaar veel brieven geschreven en die zijn er allemaal nog.

Ze trouwden in 1978 en gingen wonen in Sint-Maarten. Daar is Shanna geboren, ook zij groeide op als enige dochter. Later verhuisden ze naar de Regenboog in Tuitjenhorn.

Jose was enorm zorgzaam, hield van haar huishouden maar ook van gezelligheid en feestjes. Ze was vrolijk en praatte graag met iedereen. Haar grote passie was naast fietsen, op reis gaan. Ze was gelukkig niet bang om te vliegen of met een bus mee te gaan.

Ze kreeg 2 kleinkinderen. Oppassen deed ze niet, maar ze hielp wel mee met het huishouden.

Na een akelige ziekte kwam er een einde aan haar leven. Ze leeft voort in de genen van Shanna, Dewi en Yara.

Ga door met wat zij het allerliefste zou willen: lachen, liefhebben en iets van je leven maken.

ia

Zo blijven dan geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de meeste is de liefde.

Op haar kaart staat de mooie tekst: Bedroefd, maar ook wetend dat het goed is, hebben wij na een kort ziekbed afscheid genomen van onze lieve moeder en oma. Voor altijd in ons hart, nu weer samen met pap. Krista, Marjan en André, Finn en Yuna.

Op 28 augustus overleed Maria Johanna Bleeker-Bleeker, bekend als Ria, geboren 20 december 1942 in Warmenhuizen. Weduwe van Jacobus Gerardus (Jaap) Bleeker.
Zelden, zelden  zagen de kinderen van Ria zoveel dankbetuigingen als tijdens het uitruimen van de kasten van hun moeder. Van jonge vaders en moeders met eerste kinderen wiens kraamperiode ze vertrouwen heeft gegeven in het leven en het ouderschap. Van de vele kinderen die ze advies gaf op het consultatiebureau in Langedijk. Van de vele zieken en stervenden die ze tijdens haar wijkperiode heeft begeleid. En van de collega’s van de Bloedbank waar ze met veel plezier zorgde voor de bloeddonoren.

Allen vol van superlatieven over Ria’s liefde, haar positiviteit, haar geduld.
Wat ongelooflijk mooi dat Ria tijdens haar leven zoveel heeft mogen geven aan haar man, haar kinderen, haar familie en dus ook de rest van de maatschappij. Ze laat de wereld een beetje beter achter. Nu – na een slopende ziekte waarin ze dankbaar voor het leven bleef – is ze weer heerlijk terug bij haar Jaap. We zijn haar allen dankbaar

tien

Stien is geboren op 2 juni 1927,   als vierde^e dochter in een gelovig gezin met twaalf kinderen. Na de lagere school werkte  Stien als hulp in de huishouding. Ook was ze nog een tijdje wilde baakster. Ze  leerde Cor kennen tijdens het dansen. Ze trouwden op 8 oktober 1957 en gingen in Dirkshorn wonen. In 1960 werd Carina geboren en twee jaar later kwam Wil.  Er  was veel contact met de familie, ieder jaar ging er wel iemand trouwen of was meerjaren getrouwd, wat altijd gevierd werd in een zaaltje. Inclusief de voorbereiding met sketches of liedjes.

De kinderen gingen de deur uit, ze  vond het vreselijk en voelde zich alleen.
Heel blij was ze met de kleinkinderen, ze hield zich goed op de hoogte waar ze mee bezig waren en belde regelmatig. In de zomer bij oma logeren,  soms zelfs Wil  met zijn hele gezin. Ze  verhuisden naar een seniorenwoning in Tuitjenhorn. Contact  was makkelijker en alles was op loopafstand. Helaas had Cor steeds meer hulp nodig door zijn Parkinson. Stien vond de zorg uit handen geven erg moeilijk. In 2012 kreeg ze een herseninfarct  In 2013 overleed Cor.  Een grote steun was haar zus Nely die onder haar woonde. Er overleden steeds meer familieleden en het werd stil. Alle afleiding werd door haar afgeslagen. Bezoekjes van haar familie, telefoontjes van Wil en het wekelijkse bezoek van Carina was alles. Toen kwam Corona.
Gelukkig lukte het vorig jaar om Stien in de Heemhaven te laten wonen.
Ze had er vanaf de eerste dag een vriendin, en deed mee aan de activiteiten. De kleinkinderen kwamen regelmatig en op de oppasdag ging achterkleinzoon Pepijn vaak mee.  Het leven viel haar niet mee met alles wat ze vergat. maar zo zei ze:  Tot ze erbij neerviel, zou ze haar best doen om er wat van te maken. Ze viel, maar ze was in staat om iedereen die afscheid kwam nemen nog toe te spreken of te bedanken. Op de verjaardag van Cor , in het bijzijn van de kinderen, is Stien rustig overleden.
Bedankt  voor alle liefdevolle aandacht die je hebt gegeven

or

Cor is geboren op 25 September 1932. Als zevende^e kind van de elf Kruijertjes.

Na de lagere school heeft Cor een tijdje gewerkt bij zijn ooms op het land. Er was niet genoeg werk. Cor ging werken in de bouw. O.a meehelpen aan de aanleg van de Velsertunnel.

In die tijd kwam hij zijn vrouw Nel tegen. Februari 1962 trouwde het stel  en ging wonen aan de Dorpsstraat 51 in Tuitjenhorn. Negen maanden later werd het eerste kind geboren, en daarna volgde er nog vier.

Maar het gezinsgeluk kreeg zware tijden. Wat een simpele operatie moest zijn voor Nel, liep helemaal fout. Ze raakte in coma en bij ontwaken bleek dat zij bijna niets meer kon zien en horen. De kinderen werden bij familie en buren ondergebracht, en Cor pendelde tussen iedereen in om de boel bij elkaar te houden. Hij kreeg de zorg er bij voor zijn vrouw en voor het welzijn van de kinderen. Dit ging hem geheel natuurlijk af.

Als vrijwilliger was hij betrokken bij de Oranje vereniging en werd hij scheidsrechter bij Hollandia T. Dit heeft hij met veel plezier jaren gedaan.

Toen de kans zich voordeed om bij de buitendienst van de gemeente Harenkarspel te gaan werken, heeft Cor dit met beide handen aangegrepen. De voorliefde voor de schoffel was een feit.

Op zijn  57^e kon Cor lekker met pensioen. Vissen. Geen snoekbaars was veilig in de wateren rondom Tuitjenhorn. Fietsen,  Volkstuin! waar hij tevens voorzitter van was. De tuin van Pastoor. Alle kinderen werden voorzien van groente uit de Kalverdijkse klei.

Cor werd opa van negen kleinkinderen, en op iedereen was hij even trots! Niks was te gek. Puzzels, auto’s, poppenwagens werden gezaagd en geschilderd. Regelmatig mocht er iemand mee op het plankje op de fietsstang, of mee vissen, of naar de tuin. Glunderen en genieten!

Zijn fiets en zijn schoffel kunnen in de boet blijven. Trots op alles, wat je voornamelijk voor iedereen, en andere hebt gedaan. We nemen uw positieve instelling mee als groots voorbeeld.

arco

Marco, hoe gaat het met je? Ja,goed hoor. Jarenlange uitspraak van deze dappere man, vader, zoon, broer en oom. Jij was een baby van een paar weken oud toen jij in de armen van twee liefdevolle ouders; vader Piet en moeder Greet terecht kwam. Drie  jaar later ging je terug naar Brazilie om je broertje Alex en zusje Wilma op te halen. Wat was jij enorm trots en nam jij je taak als grote broer meteen serieus. De eerste paar jaar na terugkomst uit Brazilië heb je een paar jaar in België gewoond. Een hele mooie tijd waar jij als drie jarig jongetje Vlaams leerde spreken.  Als puber had je het niet altijd even makkelijk en wist je ook niet wat je wilde worden maar uiteindelijk heb jij je koksopleiding afgerond en ging je meteen werken bij Daalimpex. Dat was je grote droom, net zo worden als papa. Ook werkte je graag bij ome Cor samen met je twee neven Ard en Martin op het land. Je voelde je helemaal thuis bij ome Cor en tante Annie. Je vrienden waren heel belangrijk voor je en je genoot volop met hen.

In 2004 werd je ziek, een alvleesklierontsteking. Dit ziekteverloop was heel ernstig en er is meerdere keren afscheid van je genomen maar gelukkig overwon je deze ziekte.

Je leerde Patricia in 2009 kennen en jullie kregen twee prachtige dochters Marianna & Melissa. Een geweldige vader was je voor je twee meiden maar ook voor je bonusdochter Vitoria. Zo trots en blij als je was met de meiden, zij waren alles voor jou. In 2017 werd je weer ziek, nu definitief, en weer moest je vechten. Je hebt het met veel moed gedaan.

Dapper ging je ervoor, en je genoot  samen met je moeder van  de dierbare momenten die jullie  hebben gehad,  van al die keren dat je thuis langs kwam om even te kletsen aan de keukentafel. Als er aan je gevraagd werd, wat wil je nog? Dan zei jij: mooi met elkaar zitten en een biertje erbij. Daar genoot jij enorm van en dat was genoeg. Je reis begon in Brazilië en is er geëindigd. De cirkel is rond…  Wij zijn trots op je, bedankt voor alles wat je voor ons hebt betekend.

el

Zoals een bloem de zon nodig heeft om bloem te worden, zo heeft een mens de liefde nodig om mens te worden.Nel is geboren op 8 maart 1931 te Kalverdijk.Uit een gezin van elf kinderen en dochter van Mattheus Hoogeboom en Grietje Pronk Omdat Opa Pronk op jonge leeftijd overleed moesten alle elf kinderen meehelpen om het tuindersgezin draaiende te houden.

Na haar schooltijd heeft Nel met veel plezier gewerkt in het St. Jozefpark. Ze ontmoette Sjaak Tiebie op 16 jarige leeftijd en trouwden op 2 januari 1956.Ze kregen vijf kinderen en na gewoond te hebben in Dirkshorn en Nibbixwoud hebben ze hun verdere huwelijk gewoond in Tuitjenhorn. Naast hun vijf kinderen hebben ze in de Stiegerstraat Theo en Erica in hun gezin opgnomen.

Nel is ruim 25 jaar lid geweest van het koor St. Ceacilia waar ze ook af en toe de taak van de dirigent overnam. Voor deze verdienste heeft ze zelfs een kerkelijke erepenning mogen ontvangen. Ook is ze jaren lang kerkwerkster geweest.

Naast een druk gezin had ze nog tijd over voor enkele hobby’s. Heel veel borstrokken en sokken gebreid en kleren genaaid en versteld. Na het overlijden van Sjaak was de tuin met potten planten haar bezigheid. Ook vielen de klaverjasavonden en –middagen bij haar in de smaak, want daar werd altijd een rood wijntje bij gedronken. Want ze hield van de gezelligheid met mensen om haar heen. Dan ging meestal de muziek wat luider en zelfs af en toe dansend op tafel.

Na maart 2019 ging Nel hard achteruit. Vanwege de Alzheimer moest ze verhuizen vanuit de Stiegerstraat naar “de Zandstee”. Daar is ze de laatste drie jaar liefdevol verzorgd door het personeel aldaar en dochter Marja.

Ze wilde graag naar haar Moeder en Vader, haar wens is 15 april in vervulling gegaan. Mam de groeten aan Pap. We zullen je missen, je kinderen.

Cathrien

Helpen was je leven.

Voor iedereen stond je klaar.

Dank voor alles wat je hebt gegeven.

Dank voor hetgeen we betekenden voor elkaar.

Cathrien was de oudste in het gezin en heeft een hele mooie carrière gehad als wijk verpleegkundige.

Maar Cathrien wilde geen hoofdwijk verpleegkundige zijn, haar passie was patiënten helpen . Ze heeft 12 ½ jaar in de Indische buurt in Amsterdam gewerkt. Er was toen nog geen Pc in dat werk maar Cathrien had haar eigen netwerk en schakelde zelf huisarts ,Leger des Heils of maatschappelijk werk in voor de patiënten waarvan zij vond dat het nodig was. Daar kwam geen bestuur aan te pas.

Na 12 ½ jaar is Cathrien verhuisd naar Schagen.

Waar ze ook nog jaren met plezier in de wijk heeft gewerkt  met alles wat daar bij hoorde.

Na haar pensioen heeft Cathrien van haar vrijheid genoten en zette zich in als  vrijwilliger voor de Zonnebloem, Rodekruis en Magnushof.. Ook in Schagen heeft ze weer een nieuwe vriendenkring opgebouwd met o.a. een groepje dames van de kunstgeschiedenis. De dames hebben vele mooie culturele reisjes gemaakt.

Tot een aantal jaren geleden het lopen niet meer goed ging onderging Cathrien een grote rugoperatie waarbij helaas de verloren functies niet meer terugkwamen. Ze gaf niet op en er werd een scootmobiel aangeschaft voor de boodschappen en ze heeft er mooie tochtjes mee gemaakt

Cathrien heeft een hele mooie leeftijd bereikt. Je kon nog altijd  een heel goed gesprek met haar voeren. Cathrien was een krachtige, rechtvaardige en behulpzame vrouw. Haar broers en zussen missen haar.

nnie

Annie Boersen uit Schagerbrug trouwde in 1961 met Yogchem IJpma. Ze bouwden een huis aan de Bladstraat in Tuitjenhorn. Mei 1963 ontvingen ze met open armen pleegdochter Tineke als baby van 4,5 maand oud waar ze 2 jaar met heel veel liefde voor heeft gezorgd maar weer heeft moeten afstaan aan haar ouders. Het contact werd verbroken maar na 33 jaar konden ze elkaar in Parijs weer in de armen sluiten. In 1972 werden ze de trotse ouders van hun geadopteerde dochter Elly May van vijf maanden.  In 1973 werd hun dochtertje Treeske Anna. veel te vroeg geboren, ze heeft maar een half uurtje geleefd. In 1974 mochten zij zoon Rienk verwelkomen, het gezin was compleet en werd met liefde door Annie verzorgd. In 1991 werd er verhuisd naar Waarland waar Annie een goed lopende eierhandel had. Van de aardbeien en de bessen werden honderden potjes jam en sap gemaakt voor de verkoop. Om een stapje terug te kunnen doen werd de boerderij verkocht en de terugkeer naar Tuitjenhorn werd een bungalow aan de Sportlaan. . Zes jaar geleden mochten ze Ross in hun armen sluiten, wat was Annie trots op haar “jongens”.Rienk en Ross.  In 2015 kreeg Annie een beroerte met als gevolg met regelmaat epileptische aanvallen. Haar gezichtvermogen begon af te nemen en ondanks de goede verzorging thuis werd besloten om haar februari 2020 op te nemen in het kleinschalige Parkhuis in Warmenhuizen. Door de Corona kwam het land in een lockdown terecht en bestond het bezoek uit alleen telefonisch contact of een raambezoek. Toen de deuren weer open mochten genoot Annie twee keer per dag van een rondje met de rolstoel met Jogchum.  En vond ze het heerlijk om even te kroelen met de hondjes die ze onderweg tegenkwam. Begin december nam haar gezondheid snel af en op 16 december is Annie op 85 jarige leeftijd overleden, 5 dagen na hun 62^e trouwdag.

Gewoon een heel bijzondere man.
Heel bijzonder, heel gewoon.
Piet was ook een echte familieman, is altijd alleen gebleven bij zijn ouders, dank zij Piet hebben zijn ouders ook een hele mooie oude dag gehad, kwam ook vaak zomaar even langs
bij al zijn broers en zusters met wat groenten.
Was ook heel geïnteresseerd in zijn neefjes en nichtjes.
Zij de zondagochtend koffie was het altijd heel gezellig en had Piet de mooiste verhalen die we erg zullen missen en ook zijn lekkere potjes zelf gemaakte jam.
Rust zacht, lieve broer.

iet Blokdijk

Piet Blokdijk is op 7 december geboren als 14^e in een gezin van 16 kinderen. Hij volgde als jonge jongen de tuinbouwschool en heeft jaren gevoetbald in Hollandia T 1 met zijn 3 broers. Hij ontmoette Tinie Quant en ze zijn in mei 1964 getrouwd en gingen wonen in Kalverdijk. De Cocobar in Warmenhuizen werd de volgende bestemming. 10 jaar lang hebben ze daar hun ziel en zaligheid in gelegd. Met 2 kinderen rijker besloten ze om in 1974 zelf een huis te bouwen, weer terug naar Kalverdijk. Piet werd hobbyboer met dikbillen, melkvee en schapen, zijn lust en zijn leven. Hij was ook stapelgek op zijn 4 kleinkinderen en nam ze vaak mee naar de beesten om ze te voeren en verzorgen. En al grapjes makend werden ze wegwijs in zijn wereld.  7 jaar geleden veranderde alles, Piet werd ziek. Met behandelingen en operaties wist hij zich staande te houden, maar hij kon slecht omgaan met de situatie die bij de ziekte hoorde. Zijn leven veranderd en uiteindelijk moesten de schapen weg omdat hij lichamelijk steeds meer achteruit ging. 2 junu is Piet met veel verdriet naar Magnushof gebracht door zijn gezin. Na maanden van strijd heeft Piet, thuis op Kalverdijk, op maandagochtend 13 september zijn laatste adem uitgeblazen in het bijzijn van zijn lieve vrouw Tinie. Hij is in liefde losgelaten

el Pronk Reinders

Nel werd geboren als oudste van 6 kinderen in 1933, haar ouders hadden alle twee een zaak, dat betekende dat je al snel meedraaide in het huishouden en het grootbrengen van de jongste, na de lagere school en de huishoudschool had je het erg naar je zin bij Ibink in Alkmaar, op je 26^stekwam je Piet tegen op de kermis , in 1964 trouwden jullie en kregen 3 kinderen, op zondag gingen jullie vaak naar Schoorl en op vakantie naar Slagharen, daar had ze het de laatste tijd geregeld over, samen met haar gezin op pad, ze hield de boel thuis draaiende, altijd veel koffie volk, ze zal wat koffie gezet hebben en met koek erbij , uiteraard.

Helaas overleed Margriet in het ouderlijke huis, dat was een enorme klap voor haar en is altijd een enorm gemis gebleven, maar ze probeerde er weer wat van te maken, ze was gek op gezelligheid en mensen om haar heen, ze verhuisden naar de Pastoor Meijndersstraat, ze heeft hier een mooie tijd gehad en mede door de fijne bure, in 2016 overleed Piet ,na een aanloop van een aantal jaren die niet gemakkelijk voor haar waren, in 2019 wilde ze naar het st jozefpark, waar ze snel wende met ook weer leuke buurtjes,

De laatste jaren kreeg Nel al meer kwaaltjes, deze zomer  was er  iets goed mis en ze kon niet meer beter worden, je vond het prima en zei, laat mij maar naar pap en Margriet gaan, je zult nu zeker wel weer plezier hebben met hen en een dansje doen met Piet, wat je graag deed.

nnie van Kralingen-Kuilboer

Annie is geboren 7 augustus 1935 in Kalverdijk, ze groeide op hielp op de boerderij en zorgde voor het huishouden, ze was 30 dat ze trouwde met marineman Arie van Kralingen en ging wonen in Den-Helder, waar ook hun dochter  is geboren. Ze begon daar een slijterij, was een echte ondernemende  vrouw, later nadat de slijterij was verkocht trokken ze naar Tuitjenhorn in een mooi appartement, nadat Arie overleed bleef ze zelfstandig . ze vermaakte zich prima in Tuitjenhorn, een wandelclubje, kerk schoonmaken, ze deed mee met uitjes en feestjes in Sint Jozefoord, ze was een dametje en hield van pracht en praal, ze zag er altijd opgedirkt uit en zei: as me heer maar goed zit en de lippestift op zn plek.

Ze kreeg later wat meer onder de leden en het geheugen werd minder, maar dat wist ze goed te verbloemen, in april verhuisde ze naar het Max Plazierhuis,  dat zoin moin spulle zei ze verbaasd, ze had later geen kracht meer om iet ze vertellen maar met gebarentaal ging het nog goed, en met die glimlach, dat was het goed.

We hoopte dat ze nog langer van haar appartement mocht genieten, het mocht niet zo zijn, na verval van krachten moest ze ons loslaten en heeft een uniek persoon ons verlaten. Bedankt voor alles en rust zacht.

oop van Schagen

Joop is geboren op 18 januari 1934,na de school ging je op de akker werken bij je vader en broers, je ging naar de avond tuinbouwschool in Warmenhuizen, je begon uit te gaan en op maandag had je altijd grote verhalen, trekker rijden nadat Joop op  zijn eigen was, was je lust en je leven en later ook het autorijden, je reed daarmee door heel Nederland, zo kreeg je overal kennissen want je maakte met iedereen een praatje, overal sprak je ook vaak met meiden en soms gaven ze hun adres aan jou maar verder kwam het nooit, helaas, Joop en Piet waren heel lang samen nadat jullie moeder overleed, Piet kookte en jullie kregen hulp in de huishouding en de was werd gedaan, zo redden jullie het prima, toen Piet ziek werd heb jij hem tot t einde toe verzorgd, nadat jezelf  wat minder mobiel werd en meer aan huis gekluisterd kwamen er steeds meer mensen bij je thuis waar je enorm van genoot, de meiden van Samen hebben tot het einde toe voor je gezorgd zodat je in je huis kon blijven wonen, je heb nog enorm genoten van het uitzicht op de prachtige tulpen velden, Joop het is goed zo, vaarwel

iet Kruijer-Baas

Riet is op 12 november 1936 geboren op Kalverdijk, ze was de oudste van 3, na de lagere school is ze gaan werken op verschillende adressen, in 1955 ontmoete ze Cor Kruijer bij cafe Stevens ze trouwden en kochten een huis aan de Koorndijk, in die tijd stopte je dan met werken en werd je huisvrouw, Riet kon zich prima vermaken thuis. Ze kregen 3 kinderen, Riet was heel zorgzaam als de kinderen thuis kwamen van school stond ze al voor het raam te kijken of ze eraan kwamen, altijd de kleren schoon, de broodtrommels  gevuld en de fietsen buiten met kneiterharde banden, de kinderen trouwden en er zijn  8 kleinkinderen geboren , ze was op haar best als iederen bij elkaar zat en het liefst thuis op de Koorndijk, lekker verzorgen, altijd gebak en veel te veel hapjes …want…wel alles opeten, ze heeft jaren  kapsalon Bibob schoongemaakt en ook de voetbalkantine, later kreeg ze wat meer tijd voor uitjes maar altijd smorgens weg en savonds weer thuis, Cor en Riet waren vergroeid met elkaar en altijd samen, ook hier in de kerk heeft ze veel het koper gepoetst en dat zat ze zo trots als een pauw achter in de kerk, velen zullen haar herinneren als een vrouw van het dorp, altijd behulpzaam, bezig en tevreden.