De laatste periode… we doen geen levensloop, maar door de verhalen ontstond er toch een levensloop, die jou gevormd heeft, die de kinderen en kleinkinderen vormt.

Hoe je opgroeide op de boerderij met je broers, je was een moederskind. Je ging leren, ontmoette Ria, trouwde en vertrok naar Dronten. Je gaf daar je gezin, je werk en je politieke carrière vorm.

Verhalen over hoe sterk je was, hoe je eindeloos kon houthakken.

Heel indrukwekkend voor een kind, hoe je ons met 1 hand kon optillen, hoe je verbonden was met de natuur om je heen, de tuin, de zee en hoe je ging schaatsen als het kon.

Maar ook gesproken over hoe Meneer Parkinson ongevraagd het leven met jou kwam delen en je gaf het een plek in je leven. Je paste je met grote bewondering steeds weer aan, aan de nieuwe situatie. Je bleef het mooie en waardevolle zien, bleef genieten en je klaagde nooit.

Verhalen over hoe je mensen voor je wist te winnen met je charme, je pretogen, je glimlach.

Een man om van te houden, en wat was het makkelijk om van je te houden, je verlangde niets, genoot van elk samenzijn met de mensen die je dierbaar waren en was dankbaar voor alle liefde die op je pad kwam.